Konflikt z dzieckiem może być bolesnym przeżyciem dla każdego rodzica, a kłótnie między rówieśnikami źródłem frustracji opiekunów i nauczycieli. Mini-mediacje to metoda konstruktywnego rozwiązywania konfliktów, która ma zastosowanie w domu, na placu zabaw, w szkole, a nawet w pracy.

Nasz sposób reagowania na odmienne zdanie kształtuje się od najmłodszych lat. Dzieci imitują zachowania dorosłych i przekładają je na własne relacje. Jednak wielu dorosłych też nikt nie nauczył w dzieciństwie, jak radzić sobie w konflikcie, by doprowadzić do pozytywnych rezultatów. Dla nich radzenie sobie z odmiennym zdaniem, złością i frustracją dzieci może być sporym wyzwaniem.

Tymczasem energia zjadana przez złość, bezsilność i frustrację może popłynąć w kierunku szukania sposobu, jak dostać to, co jest dla nas w danym momencie ważne i pokierować sytuacją tak, żeby podobały nam się konsekwencje.

- szukają rozwiązań zamiast winnych
 - potrafią usłyszeć nawzajem swoje potrzeby, zamiast krzyczeć, by ich „było na wierzchu”. Po treningu same znajdują rozwiązania, bez pomocy - moderowania dorosłych (jedna z przedszkolanek powiedziała mi, że dziewczynki przyszły jej powiedzieć, że same znalazły rozwiązanie)

- dzieci są w stanie dać sobie nawzajem empatię, zrozumienie (różnie wypowiadane, np. „ty nie lubisz, jak się ciebie popycha, nie?", „nie martw się, ja też nasikałam”)
- dzieci, wypowiadając swoje pomysły, które są brane pod uwagę i realizowane, budują pewność siebie
- dzieci są bardziej odpowiedzialne i chętniej przestrzegają ustaleń, które tworzą/współtworzą
- opiekunowie, rodzice, pedagodzy mają więcej radosnego czasu dla siebie:-)
- w szkole, następnie na studiach, w pracy i w domu będą odważniejsi w proponowaniu strategii, bardziej chętni do wsłuchania się w potrzeby innych, otwarci na wielość rozwiązań. Generalnie pokolenie szczęśliwców urośnie. I ich partnerzy i dzieci też będą szczęśliwi.

Usłyszałam, przećwiczyłam, przetrenowałam kilka schematów mediacji. Dla mnie kluczem jest usłyszenie dziecka, danie mu znać, że je słyszymy i otwarcie okna na szukanie rozwiązań. Próbowałam powtórzeń przez dzieci nawzajem - „Czy możesz powtórzyć, co Jerzy powiedział?”, „Powtórz proszę, co Ada chce, żebyś wiedziała” i efekty były różne. Używam tego, kiedy rozmawiam/mediuję z dzieckiem, np. "ja nie chcę, żebyś jadła na moim łóżku, nie lubię paprochów, czy możesz mi powiedzieć, czego nie chcę?… Gdzie chcę żebyś jadła?" i czekam na odpowiedź. Jak odpowiedź jest „nie chcę powtórzyć”, a na pytanie „dlaczego” słyszę „nie pamiętam” i potrzeba autonomii dziecka staje się paląca, mówię „to ja powtórzę”.

Dla mnie największym wyzwaniem było powstrzymywanie się przed dawaniem rozwiązań, „przecież wiadomo, że można koparkę wziąć do domu, jeden ogląda bajkę na tablecie, a drugi w telewizji, i w połowie drogi do domu zamieniają się na miejsca w samochodzie….” doświadczyłam też tego, że „skracając” drogę do rozwiązania, wydłużam drogę dzieci do samodzielności. I najważniejsze, nie mam możliwości poznać potrzeb swojego dziecka, bo ono chce siedzieć z przodu, żeby opowiedzieć, co było na obozie, bo po wejściu do domu, tata siada przed komputerem, że wcale nie chcę oglądać bajek, chcą żeby coś się działo, a mama przychodzi tylko, gdy się kłócą, Tomek nie chce wracać do domu, nie dlatego, że koparka jest tylko na placu zabaw, tylko dlatego… no właśnie, dopiero, gdy wejdziemy do świata dziecka z ciekawością i bez naszych schematów, mamy szansę go poznać. 

Usłyszenie, danie empatii, powtórzenie (z przetransformowaniem na pozytyw „ja nie chcę z nią” - na „chcesz sama?”) i powstrzymanie się od dania rozwiązania - „to co teraz zrobicie?”, „a jak chcecie, żeby było?” buduje kontakt między nami, a dziećmi oparty na zaufaniu, kreatywności i odpowiedzialny.
Ich wewnętrzny kontakt z ich potrzebami też.

Odpowiadam na Wasze potrzeby komunikowane mi w przeróżnym czasie i przestrzeniach (warsztatach, wykładach, spotkaniach).  Przygotowałam, spisane z pamięci, dialogi mediacyjne, najczęściej prowadzone między moją córką, a jej koleżanką, na placach zabaw i w przedszkolach. Mam nadzieję, że opublikowane tu dialogi, które wkrótce złożą się na książkę (mam znowu nadzieję) będą dla Was pomocne.

Miłej konfliktowej lektury!!!

Nie chcę iść do sali

- nie chcę iść do przedszkola, chcę z tobą wrócić do domu
- chciałabyś wrócić ze mną, a dlaczego nie chcesz zostać?
- bo pani powiedziała, że będziemy w naszej sali, a znowu jesteśmy u pszczółek!
- a ty lubisz, jak jesteście w waszej sali
- tak
- (Pani z przedszkola) czy jest coś w sali, co jest ci potrzebne? Chciałabyś tam pójść?
- tak
KURTYNA!

Ania jest mała,na na na na na na

- mała mała mała, Ania jest mała
- zobaczcie na Anię, czy jej jest miło, jak tak mówicie?
- nie
- czy ona jest zadowolona?
- nie
- nie jest, jest jej przykro, a chcecie, żeby było jej przykro?
- nie
- Aniu, jak chcesz, żeby do ciebie mówić?
- Ania
- usłyszałyście, będziecie teraz tak do niej mówić?
- tak
- a jak zapomnimy?
- to możemy się umówić, że ja wam przypomną, dobra?
- tak

- dobrze, wolę ci dać żelki
- ja ci dam, jak twoja mama pójdzie - szept z oddali
- Adam, słyszałam, że Michał chce ci dać chipsy, proszę nie jedz chipsów, umówiliśmy się na żelki i chcę żebyśmy oboje tej umowy dotrzymali, ok?
- taak, dwie paczki
- mówiąc, dwie paczki, chcesz żebym wiedziała, jak cię to dużo kosztuje, to niejedzenie chipsów?
- tak
- dobrze, słyszę, jak jest ci trudno i mam zgodę na kupienie ci dwóch paczek i propozycję, że drugą paczkę otworzysz jutro, ok?
- drugą paczkę zjem z tatą
- ok.

- ona się w ogóle nie chce się bawić!!!
- hmm, co to znaczy, że ona nie chce się bawić?
- bo ona nie tańczy.
- a ty byś chciała, żeby ona tańczyła, tak?
- tak, ja chcę się bawić w tańczenie
- ty chcesz się bawić w tańczenie, a ona nie chce tańczyć teraz?
- tak
- a ona wie, że ty chcesz, żeby z tobą tańczyła?
- tak
- czyli ona teraz wybrała zająć się czymś innym, tak?
- tak, ale ja chcę, żeby tańczyła
- pójdziemy do niej i porozmawiamy?
- tak
- Ewa (gra na gitarze), podejdź proszę. Ola do mnie przyszła, ponieważ chce, żebyś się z nią pobawiła w tańczenie
- tak
- ale ja teraz gram na gitarze
- Ach, ty, teraz grasz na gitarze i teraz nie chcesz tańczyć?
- tak, ja nigdy nie grałam na gitarze i teraz chcę grać, my w domu nie mamy
- Ola, co Ewa mówi
- ale ja chcę, żeby tańczyła
- a Ty chcesz, żeby tańczyła. Czyli Ty Ewa chcesz grać na gitarze, a Ty Ola chcesz, żeby Ewa tańczyła. I co teraz?
- ja chcę grać
- ty chcesz grać
- a ja chcę, żeby ze mną tańczyła.
- a ty chcesz wspólnie tańczyć. To co zrobicie, żebyście obie robiły to, co sprawia wam przyjemność.
….. (40 sekund)
- to poczekaj
- a ja nie lubię czekać
- Ewa, czy to jest tak, że obawiasz się, że potem nie będziesz miała możliwości pograć?
- tak
- a Ty lubisz, jak tańczysz z kimś w parze tak?
- to ja mogę stać i grać a ty będziesz tu tańczyła koło mnie.
- jak Ci się podoba ten pomysł Olu?
- a potem odłożysz, jak już pograsz i będziesz tańczyła do piosenek z pianina?
- a potem ja będę grała na gitarze, a ty na pianinie dobra?
- dobra.